‘Ik heb hulp nodig, nu!’, hoor ik op het moment dat ik de telefoon opneem. Door de toon van de stem van de cliënt die belde, wist ik meteen dat het menens was. Ik vraag aan de cliënt wat voor hulp hij nodig heeft en krijg als reactie: ‘Ik heb hulp nodig, alsjeblieft, kom snel. Ik kan bijna niet meer ademhalen’. Op dat moment gaan er veel alarmbellen rinkelen in mijn hoofd. Op het moment dat hij belde, was ik bezig bij een andere cliënt met het opruimen van de spullen na de zorgverlening. De zoon van deze cliënt was ook aanwezig en begreep dat het dringend was. ‘Ik ruim de boel wel op’, zei hij, gevolgd met: ‘je bent ergens anders veel harder nodig en dit kan ik prima afmaken’. Ik bedank hem, pak mijn autosleutels en loop het huis uit. Ik ben twee straten bij de cliënt vandaan, maar op dit moment voelt dat als een enorme afstand.
Ik schat in of het noodzakelijk is om direct een ambulance te bellen, of eerst bij de cliënt te gaan kijken wat er exact aan de hand is. Ondertussen bel ik, met mijn privé-telefoon, een collega die ook in de buurt aan het werk is. Ze neemt meteen op, is bijna klaar met de zorg voor haar cliënt en zal dan op de fiets stappen om ook richting de cliënt te komen. Ondertussen blijf ik de hele tijd in gesprek met de cliënt. Alhoewel: een echt gesprek kan ik het niet noemen, omdat de cliënt met regelmaat wegvalt. Ik laat de cliënt weten waar ik rijd en vraag hem hoe hij zich voelt en sinds wanneer hij deze klachten heeft.
Bij de flat aangekomen, staat mij de volgende uitdaging te wachten. Mijn collega is er nog niet en de deur moet van binnenuit open gedaan worden door de cliënt. Ik vraag aan de cliënt of hij op de knop kan drukken, zodat ik de flat binnen kan. Dit lukt en ik kan naar binnen. In de deuropening zie ik een bleke man die ontzettend aan het zweten is, niet uit zijn woorden komt en het heel benauwd heeft. Op het moment dat mijn collega ook binnen is, hebben we de cliënt op bed gelegd en terwijl ik verschillende metingen doe, belt mijn collega voor hulptroepen in de vorm van de huisarts en ambulance. Tijdens het wachten op de ambulance en huisarts proberen we contact te houden met de cliënt. De cliënt vertelt dat de symptomen hetzelfde zijn als toen hij in het verleden een hartaanval had. Op het moment dat de ambulancemedewerkers er zijn en de cliënt noodmedicatie gekregen heeft, krijgt hij weer wat praatjes en maakt hij weer zijn oude, vertrouwde flauwe grapjes. Gelukkig, de eerste horde is genomen en voor nu lijkt het iets beter te gaan. Nu is het zaak dat de cliënt snel in het ziekenhuis komt, waar verdere onderzoeken gedaan zullen worden.
Veertig minuten later hebben de ambulancemedewerkers de nodige onderzoeken gedaan, is de cliënt aangemeld bij de afdeling hartbewaking van het ziekenhuis en vertrekt hij in de ambulance. Mijn collega en ik krijgen een hand van de huisarts en het ambulancepersoneel en worden bedankt voor de goede zorgverlening en fijne samenwerking. We lopen samen naar buiten en bekijken samen de routes om de cliënten te verdelen. Als alles verdeeld is, bel ik eerst de dochter en huishoudelijke hulp van de cliënt om hen op de hoogte te stellen en schrijf ik een rapportage over de situatie. Het adrenalinegehalte daalt langzaam. Het is even omschakelen, omdat er nog meer cliënten op zorg wachten. Cliënten die ook het recht hebben op goede zorg, cliënten die goede zorg verdienen!
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en collega’s en zullen geen namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.
Lees hier meer over onze bloggers.
Word jij de collega van Eline? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.
Eline Baijense 
Uw reactie