Wie dit toch voor mij bedacht heeft?!

Als een echte heer nam hij even het woord aan de ronde tafel, met zes induttende dames. 'Dames, ik stel jullie graag voor aan Rianne. Zij is mijn casemanager. Ze heeft lange tijd veel betekend voor mijn vrouw en voor mij, ze was ons tot grote steun.' Hij schiet vol en kijkt me met zijn doffe ogen aan. Slechts een paar dames geven gehoor aan zijn ode en knikken me vriendelijk toe. Ik dank hem voor zijn vriendelijke woorden en zeg erbij dat ik me nu bijna de koningin voel. De pretlichtjes in zijn doffe ogen laten zich heel even zien.

Vorige week is hij definitief opgenomen in het verpleeghuis, deze lange gang moet vanaf nu zijn thuis gaan worden. Hij stiefelt naast me en probeert zijn kamer te vinden, gelukkig merkt hij al snel de koeienletters op de deur op: BART VAN ZWAAI.
Ik probeer vaak om iemand nog een keertje op te zoeken na opname in verpleeghuis. Mijn professionele betrokkenheid stopt op het moment dat iemand overlijdt of wordt opgenomen in het verpleeghuis. Bij Bart was ik lang betrokken, dus ik vind het dan ook echt fijn om hem nog een keer te zien in zijn nieuwe huis. Het nieuwe huis wat ik voor hem regelde.

Hij wijst me een plek op de bank en als ik zit, komt hij dicht bij me zitten. Hij begint op fluistertoon te vertellen en buigt zich dicht naar me toe:
'Het is hier verschrikkelijk, Rianne. Ik vertrouw het niet. Ze sjoemelen hier met pillen, ze laten mensen uit tilliften vallen en het eten is verschrikkelijk. Ze geven je hier brood met dikke pitten notabene! Ik weet niet wie deze verschrikkelijke plek voor mij geregeld heeft, man man.. Wie zet zo'n gezonde man als ik nou neer op een plek zoals dit hier? Ik bedoel... Als jij zo met mij zit te praten, dan merk je niks aan mij. En moet je kijken waar ik hier tussen zit. De ene hangt nog beroerder in z'n stoel dan de ander. Gelukkig ga ik binnenkort naar huis toe. Nee hoor, wie dit toch voor mij bedacht heeft...'

Opgelaten zoek ik naar woorden en herinner me een les die ik ook van een psycholoog leerde: herhaal de boodschap van je cliënt, maar dan in andere woorden. Stamelend weet ik uit te brengen: 'Ja, Bart... wie dit toch voor je bedacht heeft...'

Later lopen we nog een rondje over de afdeling en opnieuw herhaalt zijn lofzang zich aan de tafel met, de nog steeds duttende, dames. En dan bedankt hij me opnieuw voor alles wat ik voor hem en zijn vrouw gedaan heb. De goede zorgen, het luisterend oor.

'Het ga je goed, Rianne. En zoek me nog eens op als ik weer thuis ben!'