Expeditie gehaktbal

Als wijkteam mogen we ondersteuning bieden aan mensen met dementie. Het is mooi deze ondersteuning te kunnen bieden en tegelijkertijd soms vol van uitdagingen...

Het is woensdagochtend als ik richting meneer Klop* rijd. Ik heb net een paar uur op kantoor gewerkt en mag nu de auto instappen om in de wijk aan de slag te gaan. Meneer Klop heeft Alzheimer en het lukt hem steeds minder goed om voor zichzelf te zorgen. Wij komen drie keer per dag om medicatie aan te reiken. Meneer Klop wil, wat heel begrijpelijk is, het liefst alles zelf regelen en wil geen mensen die zich bemoeien met zijn zaken.

Gisteren was het ontzettend warm en de collega's hebben gezien dat er al enkele dagen een gehaktbal in de pan lag. Maar deze mocht absoluut niet in de koelkast gezet worden en deze kon hij nog makkelijk opeten, zo riep hij telkens. We probeerden meneer meerdere keren ervan te overtuigen dat het niet gezond was om de gehaktbal nog te eten.

Ik kom binnen bij meneer Klop en begin met het aanreiken van medicatie. Ondertussen hebben we een praatje, want kletsen van meneer Klop goed! Over het werk dat hij vroeger gedaan heeft bijvoorbeeld. Op een gegeven moment komt het gesprek op het gevaarlijke onderwerp: eten. Eten met deze warmte is een uitdaging. Meneer Klop wil graag eens laten zien wat voor lekkers hij in de koelkast heeft staan. Ik loop met hem mee naar de keuken en ben op mijn hoede. Ik weet dat een verkeerde opmerking kan betekenen dat de koelkast dichtgegooid wordt en het gesprek klaar is. Ik vraag hem wat hij vanavond gaat eten en hij geeft aan dat hij zin heeft in nasi. Na hierover even doorgepraat te hebben draaiden we ons om naar het beruchte pannetje met de gehaktbal! Ik vraag hem hoelang deze er al ligt en of het niet beter als we hem samen weggooien, omdat het er niet meer goed uitziet. Meneer Klop kijkt mij aan en zegt: “Ja, weg mag hij wel, ik heb eten zat. Maar niet hier in de prullenbak! Want als er visite komt en zij merken dat ik eten weggooi, dat wil ik niet!”

Zo komt het dat ik even later weer richting de auto loop. En tijdens de verdere route heb ik extra bagage in de vorm van de gehaktbal. Met een glimlach gooi ik hem later weg, opgelucht dat meneer Klop hem niet meer gegeten heeft en de stap heeft durven te maken om hem mee te geven!

De volgende dag kom ik bij meneer Klop en vraagt hij lachend: “En, je hebt de gehaktbal toch wel netjes weggegooid en niet zelf opgegeten?!”

*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en collega’s en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook komt er af en toe een gastblogger aan het woord. Kijk hiervoor op ons blog! 

Ben jij op zoek naar werk met waardering?  Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.